#109

BRUNO

Nie takiej odpowiedzi się spodziewałem. 

Dziecko!?

Jakie dziecko do cholery!?

-Nasze dziecko? 

-Tak, Bruno. Nasze dziecko.

-Ale jak... 

-Po prostu stało się. Sama nie wiem jak do tego doszło, ale jak się zorientowałam, że jestem w ciąży to uciekłam.

-Dlaczego? Przecież poradzilibyśmy sobie z nim razem.

-Z nią.

-Dziewczynka?

-Tak. 

Taka śliczna mała dziewczynka. Moje dziecko. Mogłem ją mieć. Mogła być moja.

-Wyjechałam, bo wiedziałam, że sobie z tym nie poradzimy.

-Nie jestem taki. Nie zostawiłbym cię. Dalibyśmy radę.

-Nie, Bruno. To było bez szans. Może i się kochaliśmy, ale to było za mało. Ty bardzo chciałeś zostać piosenkarzem, a wiedziałam, że dziecko pokrzyżuje ci plany. Nie chciałam stawać ci na drodze do szczęścia. 

Popłakała się jeszcze bardziej. 

Chwyciłem ją za podbródek i podniosłem jej twarzy do góry.

-Moim największym marzeniem jest mieć dzieci, a nie być piosenkarzem. 

-Ale wtedy byłeś tak zafascynowany muzyką, że nawet je zeszłam na drugi plan. Wiedziałam, że nie dasz rady pogodzić tych dwóch rzeczy ze sobą więc uciekłam. 

-Jesteś strasznie niesprawiedliwa. Podjęłaś decyzję za nas dwojga. Gdybym wiedział nie pozwoliłbym ci uciec. 

-Wiem, dlatego ci nie powiedziałam. Uznałam, ze tak będzie lepiej.

-Że będzie lepiej jeśli nie będę wiedział, że gdzieś na świecie chodzi mój potomek!? -krzyknąłem i wtedy sobie zdałem z czegoś sprawę. -Gdzie ona jest? Co z nią zrobiłaś?

Znów spuściła głowę. Nic nie powiedziała

-Mów do cholery! -krzyknąłem

-Gdy się tylko dowiedziałam o ciąży przeszukałam cały internet by znaleźć najlepszą klinikę, w której przeprowadzono by aborcję. 

Aborcja!

Moje serce na chwilę zamarło.

Tylko nie to!

-Znajdowała się w Rio de Janeiro, więc tam pojechałam. Byłam w stu procentach przekonana o tym, że muszę się go pozbyć, bo sobie nie dam rady, ale gdy przekroczyłam próg tej klinki zdałam sobie sprawę, że się oszukuję. Jakoś dałabym sobie radę z dzieckiem. No cóż, wizyta była umówiona więc weszłam do gabinetu. W środku był już doktor, który czekał na mnie by przeprowadzić zabieg, jednak ja chciałam najpierw z nim porozmawiać. On sam wiedział, że to nie jest dobre rozwiązanie i że istnieje milion lepszych, ale to jego praca, więc jeżeli bym się zdecydowała musiałby usunąć ciąże. 

-Zdecydowałaś się?

Tak bardzo bałem się tej odpowiedzi, że czas w którym Amy miała odpowiedzieć wydawał się trwać jakieś milion lat świetlnych.

-Nie. Lekarz powiedział mi, że jest taka możliwość, by zaraz po urodzeniu oddać dziecko dla rodziny, która oczekuje na takie zbawienie. Zgodziłam się na to.

-Co? Oddałaś dziecko obcym ludziom? 

-Wiem, że to nie brzmi fajnie, ale taka jest prawda. Są naprawdę porządni.

-Skąd to wiesz?

-Mam z nimi bardzo dobry kontakt. Nawet ich córka, to znaczy moja, uważa mnie za swoją najlepszą ciocię.

-Jak ty tak możesz? Nie jest ci przykro z tego powodu? 

-Jest, ale lepsze to niż gdybym nie utrzymywała z nimi kontaktu. 

-Nie próbowałaś im jej odebrać?

-Uwierz mi, że bardzo bym chciała, ale to tak nie działa. Jeśli się oddaje dziecko to na zawsze, a nie na jakiś czas. 

-Nie mogę w to wszystko uwierzyć. Nie mogę uwierzyć, że to zrobiłaś. Mogłaś się zwrócić do mnie. Pomógłbym ci.

-Bruno, dopiero co zaczynałeś swoją karierę. Nie chciałam jej niszczyć na wstępie.

-Nie obchodzi mnie żadna kariera ile razy mam ci to mówić. Chcę mieć rodzinę, a ty zabrałaś mi szansę na to.

-Masz jeszcze Sam. Z nią na pewno będziesz miał gromadkę dzieci.

Zabolało. Wiem, że ona nie wie, że Sam nie chce mieć dzieci z powodu dużego ryzyka ich śmierci, ale i tak zrobiło mi się przykro.

-Chcę się z nią zobaczyć.

-To chyba niemożliwe.

-Chcę się z nią zobaczyć -powtórzyłem bardziej stanowczo.

-Ale...

-Załatw mi to spotkanie albo sam sobie je załatwię.

-Dobra. Pogadam z nimi dzisiaj okej?

-Okej.

Ona płakała, ja płakałem. Nawet nie wiem kiedy się to stało, że z moich oczu popłynęły łzy.

###

Hej :)

Piszcie co myślicie o tym odcinku.

Spodziewaliście się takiego obrotu sprawy?